Three players

Za każdym razem, gdy patrzył w lustro, przypominały mu się słowa Panasówny. Nie mógłby powiedzieć, że mu nie schlebiały. Bardziej rozważał fakt, iż to jej spodobało się coś w nim. Po tamtym wieczorze miał pewność, że jakoś na nią działa, a ona zdołała tego ukryć, na jego szczęście. Postanowił być ostrożniejszy, co pokazał na kilku kolejnych treningach. Nie osaczał Marty swoją osobą, tylko po prostu od czasu do czasu pojawiał się obok, zagadał czy poodbijał.

Radosław, ku uciesze zielonej ekipy, wykorzystał obecność córki na treningach i nie raz, nie dwa trochę z nimi trenowała, odbijała, gdy brakowało pary. Mężczyzna wiedział, że szatynka lubi siatkówkę, więc chciał uatrakcyjnić jej pobyt.

Chłopcy zaakceptowali ją i polubili w ekspresowym tempie, więc nie było żadnych problemów. Zupełnie jakby była z nimi od zawsze, a oni nie pamiętali czasu sprzed jej przyjazdu. Zwłaszcza czołowa para wariatów zespołowych zabiegała o uwagę dziewczyny i wdała się z nią w bliższe relacje.

- Uważaj – krzyk przestrogi rozległ się koło jej ucha, a potem ktoś odbił piłkę zmierzającą w stronę jej głowy. Środkowy nie mógł pozwolić, by stała się jej krzywda, więc wyeliminował zagrożenie. Gdy Marta się odwróciła, zobaczyła tylko ten hainowski uśmiech.

~#~#~#~

Zdecydowanie nie żałowałam przyjazdu na północno-wschodni kraniec Polski. Mogłam podziwiać spełniającego się zawodowo ojca, robiącego to, co kochał i jego wspaniałych podopiecznych. Miejsce w tabeli zupełnie nie odzwierciedlało ich starań i zaangażowania.

Przed zbliżającym się meczem z Lotosem Trefl Gdańsk otrzymałam bilet na mecz z poleceniem stawienia się na biało-zielono i głośnego kibicowania. Wygrana za 3 punkty stanowiła szansę liczenia się jeszcze w walce o play offy. Życzyłam im tego z całego serca. Dostałam nawet koszulkę od Piotrka, co uważnym spojrzeniem skwitował mój czujny rodzic. Podziękowałam zatem grzecznie, obiecując zastosować się do zaleceń.

W wielki dzień zasiadłam całkiem blisko boiska, mając wszystko, co działo się na parkiecie, w zasięgu wzroku. Przy okazji Wojtek pokazał mi swoją upatrzoną dziewczynę, do której nadal się nie odezwał. Nie dziwiłam się mu, bo sama miałam identyczne problemy, tylko nie myślałam, że facetom też się to zdarza.

Między setowa przerwa posłużyła na odwiedzenie toalety. Czekając w kolejce zauważyłam ferensową brunetkę. Wydawała się całkiem sympatyczna, co potwierdziła, odzywając się do mnie przy myciu rąk.

- Zazdroszczę ci tej koszulki. Jej, wygląda idealnie jak ich. Pewnie sporo kosztowała, co?

- Jakby to powiedzieć… To jest ich koszulka, bo ją dostałam – odparłam niepewnie.

- O matko, ale z ciebie szczęściara. Ja nie mam takich wtyków ani tym bardziej kasy na kupno – mruknęła, tęsknie wpatrując się w moją „16” na piersi. Pod spodem miałam cienką granatową bluzkę na długi rękaw.

- Czasem wystarczy poprosić któregoś z nich, nie gryzą – zaproponowałam, spoglądając na nią.

- Spaliłabym się ze wstydu. Nawet zdjęcia z nimi nie ma mi kto zrobić…

- Ja mogę bardzo chętnie. Wiem jak to jest. Gdzie siedzisz? – spytałam, wyczuwając niezłą kompankę do kibicowania.

- Na samej górze.

- Koło mnie jest wolne miejsce. Nikt się do tej pory nie pojawił, więc śmiało możesz usiąść – zachęcałam.

- Dorota – wyciągnęła nagle rękę.

- Marta.

Niesamowite uczucie dzielić radość z wygranej z prawie całą halą kibiców. Indykpol AZS Olsztyn wygrał w czterech setach ze swoim przeciwnikiem z Gdańska i sprawa kolejności w tabeli pozostawała jak najbardziej otwarta. Uściskałam się z moją nową koleżanką, a w tracie meczu złapałam kilka zaskoczonych spojrzeń blondyna. Ja ich swatać nie zamierzałam, tylko pomóc im się poznać.

Wciąż rozbrzmiewało „dziękujemy”, gdy pociągnęłam za rękę brunetkę w celu ustawienia się do kolejki po zdjęcia i autografy.

- Dawaj telefon, aparat, czy co tam masz i mów mi, do kogo idziemy.

Chłopacy z azetesu zdecydowanie zaskoczeni byli moją rolą, ale nikt nie pisnął ani słowa.

- Uśmiech – rzuciłam do dziewczyny pozującej z Ferensem. Widziałam to ich nieporadne obejmowanie się i szerokie uśmiechy.

- Dziękuję.

- Przepraszam, Wojtek, nie masz może koszulki na zbyciu? – spytałam chłopaka.

- Jedna ci nie wystarcza? – zaśmiał się. – Nie mów Piterowi, że wolisz mnie, bo mu będzie przykro.

- Dla koleżanki chciałam – spojrzałam na niego znacząco.

- To wy się znacie? – Dorota zrobiła wielkie oczy.

- Troszeczkę – wyseplenił przyjmujący i roześmialiśmy się oboje.

- Więc co z tą koszulką?

- Chyba nie karzecie mi się tu rozbierać? – spytał.

- Lepiej nie – odparła wyraźnie zadowolona brunetka.

~#~#~#~

Radości nie było końca, bo każde zwycięstwo przecież cieszy. Mieli prawo do małej celebracji, jednocześnie wiedząc, że daleka droga przed nimi. Świętować chcieli na domówce u Mariańskiego. Martę okrzyknęli nową maskotką, przynoszącą szczęście i nie wyobrażali sobie jej braku na imprezie. Najbardziej wdzięczny był jej Wojtek, który z chęcią pozbył się dzisiejszej koszulki dla Doroty. Milowym krokiem z jego strony okazało się zaproszenie brunetki na owe świętowanie.

- Dobrze na tobie leży – zaczepił Panasównę brunet.

- Lepiej niż na tobie? – uśmiechnęła się serdecznie, bo lubiła się z nim podroczyć, a nawet pogadać.

- Zdecydowanie. Z przodu zwłaszcza – poruszył brwiami, by po chwili dostać kuksańca.

- Typowy facet – westchnęła teatralnie szatynka.

Alkoholu nie brakowało, ale każdy zachowywał jakiś umiar. Marta raczyła się półsłodkim winem, obserwując pierwszych tancerzy w salonie. Przygaszone światła, przytulny mrok i rytmiczne dźwięki z głośników. Sama podrygiwała lekko nogą, dolewając sobie napoju. Przed tym wszystkim zmieniła tylko bluzkę na zwiewną kolorową tunikę.

W takim wydaniu zdecydowanie podobała się środkowemu siedzącemu nieopodal. Jego karnacja kontrastowała z białym t-shirtem, włosy nosiły ślady odrobiny żelu. W końcu wstał z miejsca, podchodząc do dziewczyny.

- Witam ponownie.

- Ja również. Wyglądasz tak przystojnie, że cię nie poznałam w pierwszej chwili – odparła rozbawiona.

- Naprawdę, zabawne.

- Dbam o to, żeby ci się nie przewróciło w głowie – przytaknęła poważnie.

- Dobra, dobra – wyjął kieliszek z jej ręki i odstawił na stolik. – Chodź, pokażę ci, jak świetnie deptam po palcach w tańcu.

~#~#~#~

Od popołudnia ten dzień był totalnie zakręcony. Nie miała do tej pory żadnego zdjęcia z siatkarzem, a teraz siedzi na imprezie olsztyńskiej drużyny. Zdecydowanie wielka w tym zasługa szatynki wirującej po parkiecie w towarzystwie Haina. Dorota po swoich obserwacjach wiedziała, że z tego może coś być, z tej dwójki.

- Piter to prawdziwy hardcore, że startuje do córki trenera – usłyszała głos blondyna obok.

Wojtek wrócił do niej z drinkami. To on ją tu zaprosił tuż po tym, jak wręczył jej koszulkę. Musiała przyznać, że nie zostawił jej na pastwę losu, tylko dbał o jej dobrą zabawę. Tak jak myślała, był świetnym facetem. Dotychczas słuchała tylko jego wywiadów w radio, przy których płakała ze śmiechu. Teraz rozśmieszał ją na żywo.

- Ona jest córką Panasa? Taka normalna…

- Wiem właśnie. Pomogła tobie, nam no i chyba jemu – siatkarz wskazał ręką na kumpla. – Nigdy go takiego nie widziałem, ale niech sobie sami życie układają. Opowiedz mi coś o sobie.

- Chyba nie ma co opowiadać. Studiuję na UWM, chodzę na mecze…

- Yes! – wyrwało mu się.

- O co chodzi? – spytała dziewczyna.

- A to taka radość, bo jesteś stąd – odparł rozbrajająco. – Mów dalej.

Po paru godzinach ona mogła powiedzieć, że Ferens dobrze tańczy i był jeszcze bardziej zakręcony niż jej się wydawało, a on przekonał się, że nie miał się czego bać przy odezwaniu się do niej i zawarł ekspresowo bardzo ciekawą znajomość.

~#~#~#~

Kompletnie uwiodły mnie ramiona środkowego. Od pierwszego tańca z nim czułam gorąco w miejscach, gdzie mnie dotykał. Sama nie wiem, czemu zatrzymałam go, gdy chciał zakończyć taniec, usłyszawszy wolną melodię. Ostrożnie przytuliłam się do niego, poddając oparom perfum zmieszanych z jego zapachem. W jego objęciach piosenka zleciała bardzo szybko, a Piotrek zabrał ręce z moich pleców.

- Może się przewietrzymy? – zaproponował gdzieś po północy.

Zabraliśmy kurtki i wyszliśmy na balkon. Żadne z nas nie chciało się przeziębić.

- Od razu lepiej – westchnęłam, wdychając  świeże powietrze.

- Dobrze, że za dużo osób w towarzystwie nie pali, bo by dopiero śmierdziało stwierdził.

Przyjrzałam mu się uważnie. Wpatrzył się na chwilę w przestrzeń, a ja podziwiałam jego profil. Jak dla mnie był przystojny i to bardzo.

- Bo się zarumienię – odparł, gdy przyłapał mnie na moim zajęciu.

- Wybacz.

- To co mi powiesz ciekawego?

- Że masz niezłe usta – rzuciłam automatycznie, zanim pomyślałam.

- Już drugi raz mnie zaskakujesz. To nie powinno być na odwrót i to nie ja powinienem komplementować ciebie? – zaśmiał się cicho.

Wyciągnęłam rękę do jego twarzy, dotykając jego policzka. Nic nie powiedział, ani się nie odsunął. Kciukiem przejechałam po jego wargach.

- Pewnie bym cię pocałowała, gdybym potrafiła, ale niestety – wyszeptałam.

- Ktoś ci powiedział, że nie umiesz?

- Ja sama. Wiem, jak idiotycznie brzmię – pokręciłam głową.

- Nieprawda – zbliżył się lekko.

Nasze twarze były blisko siebie. Serce zaczęło mi walić, a ja nie wiedziałam, co się za chwilę stanie.

- To… nauczysz mnie?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witam z nowym genialnym wyglądem, prawda?

Ja jak wchodzę na swojego bloga teraz, to myślę, że pomyliłam adresy. Za ładnie jak na mnie ;p

Podziękowania dla Lady Spark. Dzięki starsza siostro :*

To jak wam się Piotruś podoba? :D

Przepraszam za sprzedawanie iluzji w moich opowiadaniach. 

Pozdrawiam