Eight players

Ma na imię Klaudia, studiuje na UWM politologię, wysoka, szczupła blondynka, spędzała wolne u rodziców, partnerka Piotra od roku, przyczyna jego wyprowadzki od przyjaciela. Tyle dowiedziałam się w jeden wieczór z komputerem. Skoro od ludzi nie usłyszałam prawdy, to musiałam sama ją odkryć.

- Tato, Piotrek ma dziewczynę? – spytałam przy śniadaniu.

- Hain? Nie spowiadają mi się z życia prywatnego, ale chyba jakąś tam ma. Raz jedna blondyna robiła mu awanturę pod halą. Co w związku z tym? – spojrzał na mnie uważnie.

- Tak po prostu chciałam wiedzieć, bo nic mi nie mówił – uśmiechnęłam się krzywo i zajęłam się płatkami w mleku.

- Czy ty z nim coś… więcej?

- Nie, za zajętych się nie biorę – uspokoiłam rodziciela, widząc jego poważną minę.

Senior Panas głupi nie był i na pewno swoje już myślał. W każdym bądź razie, powiedziałam prawdę. Nic więcej między mną a brunetem nie będzie. Bez przesady, przecież nigdy nic nie miało mieć miejsca, prawda? Taka głupia Martusia wyobraziła sobie zbyt dużo, ot co.

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę z twojego przyjazdu – siwowłosy uścisnął mnie mocno.

- Ja też, tatusiu. Z pewnością jeszcze kiedyś się zjawię – odparłam niepewnie.

Przyspieszyłam swój wyjazd o trzy dni. Orzekłam, że dość się nabyłam, ojcem się nacieszyłam, a nie ma powodu, by zostawać dłużej. Żadnego.

- Pisz, dzwoń, zawsze możesz – zapewniał tata.

- Wiem, dziękuję. Możesz pozdrowić ferajnę na treningu – rzuciłam na odchodnym.

Pomógł mi włożyć walizki do bagażnika i odśnieżyć auto. Jego troska była naprawdę podnosząca na duchu. Pozostał jedynym mężczyzną, którego kochałam.

Wsiadłam za kierownicę, odpaliłam silnik. Dopiero wtedy dojrzałam jedną bladoróżową różę za wycieraczką. Ojciec spojrzał na mnie zaskoczony, ale podał mi ją. Pachniała pięknie i pewnie zastanawiałabym się nad darczyńcą, jednak spostrzegłam karteczkę przywiązaną tasiemką. „Przepraszam, Piotr.”

- Wszystko w porządku?

- Tak, tak. Mam nadzieję, że twoi zawodnicy lepiej grają niż myślą – mruknęłam zapinając pasy.

- Czemu? – dociekał, więc pokazałam mu prezent. – Nie pytaj, długa historia.

Warunki pogodowe do jazdy były zdecydowanie gorsze niż podczas mojej poprzedniej podróży. Po niemałych trudach dotarłam do miasta Smoka Wawelskiego. Na tylnym siedzeniu leżały dwie róże. Obie od osoby, o której wolałabym zapomnieć, jednak wiedziałam, że będzie gościł w mojej głowie przez następne miesiące. Proces przebiegnie szybciej, bo nie będę go widywać.

Ledwo co skończyłam rozmawiać z ojcem przez telefon, po mieszkaniu ponownie poniosła się melodia.

- Słucham?

- Marta, gdzie ty jesteś? – Dorota pytała od razu konkretnie.

- W Krakowie, a co? – odpowiedziałam, jak gdyby nigdy nic.

- Czemu już zwiałaś? Nie mogłaś zostać?

- Czemu sremu. Wiedziałaś, że on ma dziewczynę? Wiedziałaś?! – prawie krzyczałam do komórki.

- Nie denerwuj się tak. On się naprawdę w tobie za… - zaczęła tłumaczyć brunetka, ale jej przerwałam.

- Wiedziałaś?

- Tak, ale…

- Dziękuję. Nic więcej nie chcę wiedzieć. Wszyscy świetnie potraficie kłamać.

Rzuciłam telefonem na łóżko. Czy to tak dużo, gdy człowiek chce odrobiny prawdy? Kilku szczerych ludzi w życiu wokół siebie? Tego nie potrafiłam wybaczyć, że żadne z nich słówkiem nie pisnął. Gdyby w tym gronie nie było Doroty, powiedziałabym, że to zasrana solidarność plemników. Już nawet nie interesowało mnie, czy ojciec urządzi komuś piekło na treningu.

~#~#~#~

Dla Klaudii Marta była sympatyczną i pomocną córką jego trenera. Tymczasem dla bruneta stała się zjawą senną ostatnich kilku nocy. Szczególnie mocno prześladowały go oczy szatynki z ostatniego spotkania. Potworne wyrzuty sumienia nie pozwalały mu funkcjonować normalnie.

Trener się na nim nie mścił, więc środkowy stwierdził, że mało wiedział. Co prawda, czuł na sobie niejednokrotnie uważny wzrok siwowłosego, ale wolał myśleć, że to związane z treningiem. Gdyby Panas o cokolwiek spytał, to co by mu odpowiedział.

Piotr zaczął odwiedzać Dom Dziecka, na co nie dała się namówić jego dziewczyna. Wolała dostać do ręki kasę na ładny ciuch, a o adopcji nawet nie chciała słyszeć. Za to takie myśli pojawiały się w głowie siatkarza. Gdyby mógł, stworzyłby dom dla tych wszystkich biednych dzieci. Tak niewinne istoty powinny doświadczać wyłącznie miłości, a nie być spychane na margines.

Czy w ten sposób lgnął do rzeczy związanych niegdyś z Martą? Sam nie wiedział. Nie żałował tej znajomości, czy też jej zalążka. Żałował swojego nieprzemyślanego zachowania. Wyszedł na kłamcę, najgorszą szuję i z przykrością stwierdził, że to prawda. Blondynka coraz go drażniła, szczególnie tymi wszystkimi zabiegami, by przywrócić jego zainteresowanie nią. To śmieszne, czasu nie da się cofnąć. Cokolwiek by nie zrobiła, on w myślach porównywał ją do Marty.

- To koniec – powiedział po tygodniu użerania się z Klaudią i samym sobą.

Wziął swoje walizki, nie czekając na jej reakcję. Pod blokiem zaczerpnął  świeżego powietrza w płuca. Wolny.

~#~#~#~

Coś się ze mną jednak stało. Nie potrafiłam się nauczyć niczego nowego. Nie umiałam zasiąść z książką i przyswoić jej zawartości. Przyjaciółka z grupy pytała wciąż, co się ze mną dzieje. Ledwo co zaliczałam kolokwia, powodując zdziwienie wśród rówieśników. Chyba zbyt dobrą opinię u nich miałam. Po prostu przedawkowałam pewne czekoladowe oczy, nic więcej.

Jak na złość Ferens opublikował wszystkie wspólne zdjęcia, oznaczył mnie i zapewne czekał na reakcję. A ja? Ja potrafiłam się tylko przed nimi rozpłakać i tyle. Miałam ochotę rozwalić monitor n widok tego złudnego szczęścia na fotografiach. Wzdrygnęłam się, przypominając sobie jego dotyk, usta.

Niewielka ilość wolnego czasu przyczyniała się do braku czasu na filozofowanie. Sam na sam z własnymi myślami potrafiłam wmówić sobie przeróżne rzeczy. Zdecydowanie mi ulżyło, gdy opowiedziałam Adzie tą żałosną historię po dwóch piwach. Nie zostawił mnie samej, tylko pomogła poukładać to w głowie. Lubiłam słuchać jej opinii na różne tematy, więc wtedy miała pole do popisu.

- Nie lepiej było powiedzieć od razu? – spytała.

- Przepraszam, czułam się jak idiotka po tym wszystkim.

- Miłość to nie idiotyzm – pocieszała mnie.

- To nie była żadna miłość. Powinno mi przejść – mruknęłam.

- Jak nie, to już ja go dorwę i powiem co swoje – zaperzyła się Adrianna.

- Dziękuję, ale z nim to już nie chcę mieć nic wspólnego. Gdybym się z nim przespała, to bym to sobie teraz wyrzucała i żałowała – stwierdziłam, próbując się doszukać pozytywów.

- No ale skoro on nie pchał ci się do łóżka, to chyba nie był z tych najgorszych.

- Aduś… - spojrzałam na nią, nie wierząc w jej wnioski przemawiające na korzyść bruneta.

- No co? Chciałam być obiektywna – odparła, bawiąc się słomką.

- Spoko. Niedługo grają w Częstochowie. Jeśli chciałabym pojechać, to tylko dla taty.

- To pojedziesz. Mam ci dotrzymać towarzystwa? – zaproponowała brunetka, a ja byłam jej wdzięczna.

- Wiem, że nie lubisz siatkówki. Chcesz tam jechać na mecz? – zmierzyłam ją uważnie znad okularów. Chęci, chęciami, ale nie chciałam, żeby mi się tam zanudziła na śmierć.

- Jak szaleć, to szaleć. Najwyżej pooglądam sobie zawodników i poszukam męża – oczy jej się zaświeciły, dostrzegłszy pozytywny dla siebie aspekt wyjazdu.

~#~#~#~

Skoro nie załapali się na pierwszą ósemkę, to trzeba było powalczyć chociaż o przedostatnie miejsce. Drużyna w szarych strojach treningowych wylewała z siebie siódme poty na treningu. Radkowi Panasowi wciąż nie dawała spokoju sprawa z jego córką i jednym z graczy. Lubił wiedzieć o wszystkim, co dotyczyło jego bliskich.

Planował wykorzystać pobyt na wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej na jakiś mały wypad  do Marty, ale ona  sama uprzedziła go, telefonując z chęcią zjawienia się z przyjaciółką na meczach o 9 miejsce. Szczerze się ucieszył i pomyślał, że gdyby tamta sprawa była poważna, to nie przyjechałaby ich oglądać.

- A Marta będzie? – jak na zawołanie zapytał Ferens.

- A będzie. Co wy tacy zainteresowani? – mężczyzna spojrzał po nich ze zmarszczonymi brwiami.

- Tak po prostu. Troszczymy się o wsparcie dla trenera – przyjmujący błysnął zębami.

- Uważajcie, bo uwierzę. Zbierać tyłki, kończymy a dziś.

- Mogę na chwilę? – brunet trącił Radka po wyjściu.

- O co chodzi, Piotrek?

- Chciałem spytać, czy może mógłbym jakoś pomóc, odebrać Martę z dworca, czy coś – zaproponował chłopak niepewnie.

- Słuchaj, nie wiem, co się stało i czemu przepraszałeś moją córkę kwiatkiem. Nie chciałbym jakichś melodramatów przed najważniejszymi meczami końca sezonu – odparł szkoleniowiec z poważną miną.

- Obiecuję, że moje dyspozycja pozostanie taka sama. Chcę tylko coś wyjaśnić, wyprostować. Nic jej nie zrobię.

Radosław musiał przyznać, iż rzadko widywał tak poważnego Haina. Pewnie sporo odwagi kosztowało go stanie tutaj i rozmawianie na taki temat, bo nie miał wątpliwości, że mówią o jego córce. Znał już trochę swoich podopiecznych, wiedząc, że można im zaufać.

- Dobrze, tylko uprzedzam, przyjeżdża z przyjaciółką – zastrzegł.

- Dziękuję trenerze. Do jutra – środkowy odszedł z uśmiechem.

~#~#~#~

Indykpol  AZS Olsztyn wygrał pierwszy mecz u siebie a na kolejny mieli jechać do Częstochowy. To właśnie na ten drugi pojedynek wybierałam się z Adą. Orzekła, że koniecznie muszę jechać w olsztyńskiej koszulce, ale ja miałam ochotę wyciąć z niej nazwisko i numer. Powstrzymała mnie jednak, więc materiał został cały. Z racji warunków na drogach wybrałyśmy podróż pociągiem.

Nie znałam Częstochowy ni w ząb, pomijając wycieczki do Jasnej Góry, więc tata miał nas odebrać i zaprowadzić na miejsce. Naprawdę milej było jechać z kimś, porozmawiać, pożalić się. Adrianna wypytywała o zawodników, żeby od razu skupić wzrok na kim trzeba.

- Bez obaw, poznam cię z nimi – zapewniłam rozbawiona.

- Super. Może i potem polubię tą siatkówkę – uśmiechnęła się cwanie.

- Jak mogłabym jechać sama, no jak?

~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~

Kochani, to przedostatni odcinek tego opowiadania. Mówiłam, że nie będzie długie.

Jak myślicie, co dalej się potoczy?

Blog będzie dalej egzystował, gdyż będę tu zamieszczać inne krótkie historie w przyszłości, być może ;) Ale jeszcze nie ma co się żegnać, zostaję z wami :)

Hmm... Może pod kolejnym będę się roztkliwiać, a dzisiaj wam daruję ;)

Pozdrawiam