Five players

                W dzień meczu decydującego o ich być albo nie być w play offach cała Urania zapełniła się kibicami. Pośród nielicznych z Bydgoszczy dominowały miejscowe barwy. Tym razem już od początku siedziałam obok Doroty. Nasze głosy wtapiały się w jeden wspólny krzyk zgromadzonych. Olsztynianie na brak wsparcia nie mogli narzekać.

Niestety Delecta nie przestraszyła się ścian sprzyjających gospodarzom. To przeciwnik grał lepiej, a mój ojciec wychodził z siebie. Na czasach starał się opanowywać, żeby jasno przekazywać komunikaty, ale nic nie poprawiała się w grze akademików.

Tak bardzo ściskałam za nich kciuki, aż paznokcie wbijały mi się w dłoń. Nic nie było ważniejsze niż chłopacy na boisku, coraz bardziej oddalający się od wygranej. W końcu stałyśmy przytulone z brunetką, koszulka z „16” z koszulką z „5”. To nie tak miało wyglądać.

Bałam się podejść do zespołu po przegranej 0:3. Dziękowali kibicom za doping, ale ich miny nie były najszczęśliwsze. Pozostała im walka o 9 miejsce. Nie wiedziałam, co zrobić. Dorota stała koło band, pocieszając Wojtka, bo właśnie tego teraz pewnie potrzebował najbardziej. Została z nim w tej złej chwili, a to świadczyło o niej jak najlepiej. Oby im wyszło. Będą udaną parą.

Piotrek siedział zgarbiony na płycie boiska, niby to się rozciągając, niby przeżywając rozegrany mecz. Fanki czekały na zawodników poza reklamami, a ja wiedziałam, że oni nie mają ochoty na żadne zdjęcia i podpisy. Stałam , patrzyłam na bruneta ze współczuciem. Gdybym tylko mogła coś zrobić.

Po chwili podniósł głowę, spoglądając prosto na mnie. Jego smutne oczy spowodowały, że coś ścisnęło mnie w środku. Podniósł się z parkietu, zbliżając w moją stronę. Ja tkwiłam jeszcze na schodkach między dolnymi sektorami. Ochroniarze pomogli środkowemu wydostać się poza boisko. Stanął stopień niżej ode mnie. Przytulił się tak, że brakło mi słów i prawie że oddechu.

Jego uczucia jakby przesiąkały we mnie. Rozumiałam go w tamtej chwili doskonale bez słów. Delikatnie głaskałam plecy siatkarza i głowę, którą wtulił w mój bark.

- Jestem totalnym looserem – wymruczał, nie zmieniając pozycji.

- Przestań tak mówić, a tym bardziej myśleć! W każdym meczu koś przegrywa, nawet w finale. Nie wy pierwsi, nie ostatni – mówiłam spokojnym tonem.

- Wiem, ale to tak potworne uczucie…

- Piotruś, jeszcze niejedno w życiu wygrasz, mówię ci.

W końcu lekko się wyprostował i spojrzał na mnie. Gładziłam dłonią jego twarz, równocześnie wpatrując się w jego oczy. Tonęłam w tej czekoladzie.

- Gdyby nie te tłumy, pocałowałbym  cię – szepnął, kompletnie mnie zaskakując.

- Chyba gdyby nie mój ojciec – uśmiechnęłam się lekko.

- Spędzisz ze mną ten wieczór? I zostaniesz do jutra? Potrzebuję cię – wyznał, oczekując odpowiedzi.

Miał taki błagalny, bezradny wyraz twarzy.

- Dobrze – odpowiedziałam, sama nie wiem kiedy, a on zniknął, udając się do szatni.

Zostałam sama z kilkunastoma parami oczu wlepionych we mnie. W powietrzu wciąż czułam jego zapach.

~#~#~#~

Po takich porażkach zostanie samemu ze sobą to chyba najgorsza rzecz, jaka mogła się trafić. Mecz i błędy trzeba było przeanalizować i przyjąć do siebie, ale nie roztrząsać kilka kolejnych dni.

Dlatego Piotrek chciał zabrać do siebie Martę, żeby mu pomogła zająć umysł czymś innym. W końcu wcześniej to o niej myślał najczęściej. Jeszcze nie był pewien, czy skradła mu serce, lecz wszystko wokół na to wskazywało.

- Co powiedziałaś Radkowi? – zerknął na dziewczynę podczas parkowania samochodu pod blokiem.

- Że idę na noc z pocieszaniem – odparła po prostu.

- A on?

- Nic. Powiedział, że jestem dorosła. No i żebym potem nie płakała – szatynka spojrzała w bok.

- Zapewniam, że nic takiego się nie stanie. Przepraszam za samolubność, przecież tacie też być się przydała – siatkarz poczuł wyrzuty sumienia względem trenera.

- Przecież wcześniej radził sobie beze mnie – podsumowała. – Nie mów mu, ale wolę się przytulać do ciebie.

Chłopak uśmiechnął się pod nosem na te słowa. Nikt go teraz by bardziej nie pocieszył niż ona. Już mu było lepiej, bo wiedział, że jechała z nim dobrowolnie mimo wszystko i z chęcią.

Zaprowadził ją do swojego lokum, pozwalając jej rozejrzeć się po mieszkaniu. Sam wodził za nią wzrokiem, bo drugiej takiej kobiety z pewnością nie spotkał.

- Może zrobię coś do jedzenia? – spytała, wracając na kanapę.

- Martuś, pozwól się wykazać facetowi. I nie! Nie będzie to kebab – uprzedził wszelkie żarty z jej strony.

- Oj no, kurczę. Muszę wiedzieć, gdzie masz gaśnicę – zaśmiała się.

- Tak, a potem będziesz wołać jeszcze.

Widząc rumieniec towarzyszki, zorientował się, jak zabrzmiało to ostatnie zdanie. Błędem było wyobrażenie sobie ich w tej mniej przyzwoitek sytuacji. Napił się wody, żeby ochłonąć.

~#~#~#~

Pierwszy kęs nabrałam na widelec, uważnie patrząc na Piotrka. Moje kubeczki smakowe zostały rozpieszczone i zdobyte. Zapiekanka wyszła mu fantastyczna.

- Genialne – wykrztusiłam z pełną buzią, którą natychmiast zakryłam ręką. – Przepraszam.

- Nic nie szkodzi. Czuj się swobodnie – odparł wyraźnie ucieszony.

- Mogę jeszcze? – spytałam po opróżnieniu talerza.

- Oczywiście. Masz ochotę na wino?

- Hmm… Niech będzie. Tylko mnie nie wykorzystaj potem – zastrzegłam, znając moją śmiałość po alkoholu.

W głowie pojawiły się wspomnienia z imprezy spędzonej głównie u boku bruneta. Aż zaczęły mnie mrowić usta.

Dwa kieliszki stały na stoliku, wypełnione do połowy czerwonawym płynem. W szkle odbijało się światło telewizora. Dostawałam prawdziwych napadów śmiechu, oglądając występy kabaretów. Aż mi było wstyd, bo nie potrafiłam się zachować jak człowiek.

- Uwielbiam, gdy jesteś taka spontanicznie naturalna przy mnie.

Spojrzałam na niego. Gdzieś po policzkach skapnęło mi kilka łez od śmiechu. Na pewno wyglądałam strasznie, bo rozmazał mi się tusz i eyeliner.

- Momencik.

Przy pomocy chusteczek i wody próbowałam przywrócić się do porządku. Niespodziewanie w łazienkowym lustrze dojrzałam w drzwiach postać siatkarza. Opar się o ramę i przyglądał się moim poczynaniom, lekko rozbawiony.

- Możesz użyć mojego kremu, jeśli chcesz. Wiem, że tłustym lepiej schodzi – zaproponował.

Spojrzałam na niego niepewnie, aż w końcu podszedł i wcisnął mi tubkę w ręce.

- Nawet ładnie pachnie – mruknęłam, wcierając maź.

- Wiadomo. Bardzo dobrze wyglądasz i bez makijażu, więc nie wiem, po co się malujesz – podsumował i odszedł.

Przy oglądaniu jakiegoś psychologicznego horroru Haina naszło na przytulanie. Nie protestowałam, więc położył mi głowę na kolanach, rozkładając się na kanapie. Odruchowo pogłaskałam go po włosach. Obrócił twarz w moją stronę, patrząc jakoś tak poważnie. Cały czas przesuwałam powoli dłoń po czubku jego głowy, po chwili drugą przytykając do ciemnego policzka. Opuszkami palców delikatnie wodziłam po skórze środkowego, jednocześnie wpatrując się w jego oczy. On również na mnie patrzył, bardzo przenikliwie.

Ciszę w pomieszczeniu przerywały tylko krzyki aktorów w filmie. Nie ma to jak przeżywać całkiem romantyczną chwilę, podczas gdy na ekranie duch wykańcza domowników.

- Dziękuję, że zostałaś – powiedział cicho.

- Nie mogłam cię zostawić. Gdy cię widziałam, to aż mnie serce bolało – przyznałam podobnym tonem.

- Ujmuję twoje serce?

- Nie wysnuwałabym takich hucznych wniosków – uśmiechnęłam się złośliwie.

- Myślę, że nie skończyliśmy lekcji, wtedy na balkonie – wymruczał, podnosząc się lekko i równocześnie zbliżając się do mojej twarzy.

- Myślałam, że pokazałeś mi, co trzeba – odparłam, wbijając się w kanapę.

- Chyba jednak o czymś zapomniałem…

Poczułam się kompletnie obezwładniona pod dotykiem jego ust. Ponownie. Zabierał mnie w nieznaną dotąd krainę. Całe moje ciało lgnęło do niego, tak bardzo pragnęło zadawanych przez niego pieszczot. Żarliwie odwzajemniałam pocałunek, więcej czując niż myśląc. Chciałam, żeby nigdy nie przestawał. Dłonie wplatał w moje włosy albo gładził nimi moją szyję.

Trzymał mnie blisko przy sobie, z czego byłam zadowolona. Powoli kanapa stawała się niewygodna, więc niespodziewanie pociągnął mnie do sypialni. Ostrożnie stawiałam każdy krok, bowiem dalej nie odkleiliśmy od siebie naszych warg. Nie poznawałam samej siebie.

~#~#~#~

Wojtek lekko chwiejnym krokiem dał się zaprowadzić do łóżka. Dorota okazała się równym przeciwnikiem w opróżnianiu półlitrowej butelki wódki. Zaskoczony był jej zgodą na wspólne picie. W dodatku znów siedzieli u niej.

- A ty gdzie będziesz spała? – spytał, widząc, że brunetka chciała odejść.

- Na innym łóżku – odparła rozbawiona.

- Co ty, zmieścimy się tutaj, a jak milutko i cieplutko będzie we dwójkę – przekonywał blondyn.

- Taaak, nie wątpię. Tymczasem dobranoc – próbowała się pożegnać, przykrywając go kołdrą.

- Chodź do mnie i nie marudź!

- Feru!

Przyjmujący pociągnął dziewczynę za rękę, powodując jej upadek na niego. Wyszczerzony lekko ją objął i ułożył obok siebie. Dorota nie miała szans protestować, więc poprawiła tylko swoją koszulkę na noc. Po paru minutach siatkarz przytulił się do jej brzucha z wielkim bananem na twarzy.

- Mówiłem, że milutko? – wymruczał, szczelnie otulając ją w pasie rękami.

Ona westchnęła tylko, przymykając oczy, bo nie mogła powiedzieć, że nie było jej miło. Właśnie wręcz przeciwnie.

~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~

Witam ponownie ;) Trochę się mi wydłużyła nieobecność, ale tak to już jest.

Odcinki wszystkie w zeszycie, opowiadania napisane od dawna do końca, więc bez obaw ;)

Serdecznie dziękuję, tym którzy nie opuszczą mnie tutaj :)

Bardzo jestem związana emocjonalnie z tym opowiadaniem, więc mam wielki sentyment do niego. To taka moja wersja historii z kimś, która się nigdy nie zdarzy. Także, do następnego ;)

Pozdrawiam